به گزارش دیوان نیوز؛ علیرضا مهربان پیشکسوت ورزش استان مازندران در یادداشتی نوشت: جا دارد یک خدا قوت و خسته نباشید جانانه و دست مریزادی داشته باشیم به بر و بچههای برومند تیم ملی والیبال ایران که سرشار از غیرت و غرورملی پای به میدان المپیک گذاردند.
به همراه تقدیم یک تبریک خاص و خالص برای این حضور تاریخی باید اذعان کنم اگرچه این روزها از سوی بزرگان خانواده والیبال ابراز نظرهای نقد گونه ای، از سر دلسوزی به نتایج کسب شده صورت می گیرد، اما من با اطلاع و اندیشه خود، فکر می کنم همین که تیم والیبال ایران شانس حضور در جمع ۱۲ تیم برتر جهان را به دست آورده است تا حد زیادی راضی کننده به نظر می آید.
این درحالی است که کشورهای مطرح، دارای عنوان و پیشینهای خیلی بیشتر از ما، از این شانس محروم ماندند! نظیر تیمهای هلند، صربستان، بلغارستان، کوبا، کره و...
به باور من اگر والیبال ایران بخواهد در میدان های جهانی و المپیک، خالق شگفتی باشد و مدعی سکو شود، باید در میان غول های والیبال جهان خود نیز غول شود.
در پاسخ به این سوال که آیا ایران در حال حاضر یکی از غولهای دنیای والیبال است؟ باید بگویم؛ والیبال ما در دنیا اسم و رسمدار شده است اما غول نیست! و اگر بخواهد غول شود باید سال ها آن راه اصولی را طی کند که آنها سالیان درازی این راه را رفته اند و هم چنان در همان مسیر نیز حرکت می کنند.
برای تحقق آن باید تمامی اسباب بزرگی و امکانات فراهم آید که مهم ترین و نقش آفرین ترین آن بودن یک کادر قوی و توانا و مدیر مدبر و متخصص و کاربلد در بدنه فدراسیون است که به نظرمی رسد اکنون آقای داورزنی ازاین بابت دستشان خالی است ومن علت رانمی دانم، و اینکه ایشان به چه انگیزشی دست خود و بدنه فدراسیون را ازافراد کاردان خالی کرده است را هم نمی دانم.نکته ای هم وجود دارد که در یکی دوماه گذشته تنی چند ازصاحب نظران به آن پرداخته اند. درشب پایانی برنامه المپیک در ،،شبکه ۳ ،، به صراحت همین سئوال توسط آقای کیومرث کرده گزارشگر خوب والیبال خطاب به آقایداورزنی مطرح شد.
به گمانم از صفت پسندیده و ممتاز آقای یزدانی خرم، اعتقادش به برخورداری از تجارب افراد کار کشته، کاربلدها و کارشناسان آگاه به والیبال روز بود.(شیوه ای که از دیرباز هم چنان در کشورهای پیشرفته و مترقی جهان معمول است و آن را دنبال می کنند)
حاج آقا یزدانی خرم در راستای همین تفکر، در دوران ریاستشان در فدراسیون های والیبال و کشتی، از این دست بزرگان و خبرگان دعوت به عمل می آورد و از آنها طلب همیاری می کرد که جملگی از برجستگان و نخبگان بودند و همه اهل خانواده والیبال وکشتی، و بعضاً نامدار در قاره آسیا و جهان و عمدتا این افراد خلاق، مبتکر، برنامه ریز، مدیر و متخصص و مهم تر اینکه مقبول جامعه ورزش کشور بودند که به راستی واژه استاد برازنده شان بود.
اساتیدی چون (زنده یادان ابراهیم نعمتی، محمود عدل، مصطفی کدخدازاده، رضا هدایتی، دکتر جمشید آیریا ، محمود کشفی و اساتید بزرگ والیبال آقایان کاظم نفر ، کاوه سرحدی ، محمود حداد، امیدوارحاتمی، منوچهر پورحسن، مسعود صالحیه، مهدی صابرپور، امیر حیدری، مهران پور، توسلی، حسین بهرام صفت ،حسن کبیری و....به همراه مشاورین وزین رسانه ای چون استاد جمشید حمیدی، استاد اصغرقلندری و تنی چند از بزرگان دیگر نظیر آقایان سیف آله ترابی و علی شاکری) که همه از کارشناسان و زبدگان والیبال بشمار می آیند.
این مجموعه وزن ومنزلت فدراسیون را درآسیا و حتی دنیا بالا برد ومن به خاطر دارم روزی در بحثی که حاج آقا یزدانی خرم با من داشت گفت: آیا بزرگ تر از استاد نعمتی کسی را در آسیا سراغ دارید؟ کسی که دکتر آگوستا (رئیس وقت فدراسیون جهانی والیبال) بخاطر آن مرحوم برای والیبال ایران احترام خاصی قائل بود، اما حالا چی؟ آیا هستند کسانی درحد و قواره شاگردان این بزرگان!؟
به گمان بنده جایگاه امروزی والیبال ایران درجهان، بخش عمده ی آن مرهون، برنامه ریزی مدون و برنامه نویسی آن هنگام توسط استادان و صاحب نظران با اندیشه های آینده نگری اساتیدی چون (کاوه سرحدی) دبیر فدراسیون است. چرا که درآن برنامه جامع وکامل زمان بندی شده، موقعیت امروز والیبال پیش بینی شده بود ودرهمان زمان ،کارها در بخش های مختلف آغاز گردید، و به طوررویژه ای دربخش زیر بنایی و استعدادیابی با آوردن (ایوان بوگانیگف) مربی روسی کلید خورد ونسل جدید ،متشکل ازبلندقامتان غیور در والیبال امروز ما پدیدار شد.
این گونه نتیجه گیری می کنم که شاید ،درخیال مدیران امروزی، کار کردن با آدم های کاردان واهل فن وبزرگان والیبال، آنهارا کوچک جلوه دهد؟! شاید هم به تصور آقایان،عصر آن آدم های کاربلد به سر آمده است!
اگرهم این فرضیه درست باشد(که نیست و امروزه مدیریت درورزش دنیا خلاف آن راثابت کرده است) درحال حاضر افراد خوش فکر و متخصص و حرفه ای و انرژیک، در سن و سال مناسب و شایسته به خصوص از خانواده خود والیبال کم نیستند که جایشان در فدراسیون والیبال ما خالی است!