به گزارش اختصاصی دیوان نیوز؛ هفت منزل مانده به نينوا، امام با كاروان كوچك خود به عبادتگاه متروكه ای رسيدند كه فرد به ظاهر مجنونی بر بت های سنگی و شكسته سنگ می زد و علتش را خشنودی روح پدرانش می شمرد كه روزگاری ارباب اين معابد بودند.
امام به اعرابی گفت: بت های آوارشده را رها كن بت ها و فرعون های زنده زمانه را سنگ بزن!
حالا پس از گذشت١٣٨٠ سال از واقعه كربلا و در محرم ١٤٤٢ هجری قمری درست موقعی كه بايد با افزايش بصيرت خودمان راه و هدف امام را بهتر بشناسيم تا معاويه و يزيد و عمرسعد و شمرهای زمانه عصر حاضر را به مصداق بشناسيم و با تاسی از راه امام معصوم و پيروی از حسين بن علی محكم برای پايين كشيدن آن ها از كرسی های ثروت و قدرت بایستيم كه پدرانشان همانند معاويه ريشه راه راست را جويدند و علنی به دينداری تظاهر كردند ولی در خفاء جلو چشم «يزيد فرزندان» خود هر منكری را مرتكب شدند تا «يزيدزاده هایی» را پرورش دهند كه حداقل حرمت پدرانشان را هم رعايت نكرده و جلو چشم مردمان ضعيف شده از ظلم حضرات مدعی هر منكر و خلافی را گستاخانه مرتكب شده و به قول خودشان لذت «شراب و رباب و كباب» نقد را ببرند!
لذت ها و ثروت های كلانی كه نه از ملك اجدادی و اربابی پدرانشان بوده و نه خود نخبه هایی در سطح توليد آن بودند بلكه به سبب جايگاه ها و رانت هایی كه در اختيار داشتند با دست بردن در كيسه مردم و دزدی از خزانه ثروت عظيم اين مملكت انباشته اند و آخرين نمونه آن استفاده از موقعيتی است كه شيوع بيماری كرونا به اين «بی بوته ها» داده است تا همانند لشكر عمرسعد كه آب را بر ٧٢ تن بست، با محدودكردن و بازی با واردات و توليد «واكسن كرونا» اكسيژن را بر ٨٠ ميليون نفر خلق خدا ببندند و با بازی با جان مردم به حجم اندوخته های خود از طريق شركت های دارویی كه به نام دختر و نزديكان خود ثبت داده اند بيفزايند.
در واقع، لشكر شام و بنی اميه اين به ظاهر آدميان هستند كه در ميان آن ها تا بخواهي يزيد و عمرسعد و پسر مرجانه و شمر و خولي و حرمله و سنان و شبث پيدا می شود...
نویسنده: سعيد شفيعيان