محمد ابراهیم‌پور/ به گزارش دیوان نیوز؛ ۱- ۲۴ سال پیش بود که تیم ملی ایران در دیداری تاریخی برابر آمریکا به اولین پیروزی خود در جام جهانی رسید، چه شوقی داشتیم آن شب. با اشک استیلی اشک ریختیم، با لبخند عابدزاده، لبخند زدیم و با فریاد مهدوی‌کیا فریاد شادی سر دادیم، اصلا آن روزها از هر حیث که حساب کنی تومنی هفت صنار با این روزهای لعنتی توفیر دارد، از نرخ تورم و امید مردم به زندگی گرفته تا عشق به فوتبال و تیم ملی که موضوع بحث است.
2- شرایط بد روحی و عدم تمرکز لازم، اشتباهات کی‌روش در آرایش اولیه تیم و قدرت تیم ملی انگلیس دست به دست هم دادند تا جام به بدترین حالت ممکن برای ایران شروع شود. استراتژی کی‌روش در این دیدار دفاع مطلق و گل نخوردن بود که در همان دقایق ابتدایی شکست خورد. تیم در ادامه برنامه ای برای بازگشت به بازی نداشت و به خاطر فروپاشی روانی ناشی از دریافت گل در دقایق ابتدایی، سنگین ترین شکست خود را در ادوار جام جهانی تجربه کرد.
3- بعد از شکست تحقیر آمیز در بازی اول کمتر کسی فکر می‌کرد که تیم ملی از لحاظ روحی احیا شود و به جام بازگردد. اما شاگردان کی‌روش روز عجیبی را در استادیوم احمد بن علی، رقم زدند. بازگشت به سیستم چهار دفاعه و استفاده از رضاییان و قلی زاده در سمت راست طراوت بیشتری به بازی تیم ملی بخشیده بود و حضور سعید عزت الهی در پست شماره ۶، به‌جای علی کریمی نه چندان آماده، وزن بیشتری به تیم داد. تعویض‌های بجا کی‌روش و حملات پردامنه در نهایت منجر به دو گل زیبا از چشمی و رضاییان شد تا شاگردان کی‌روش ضمن خلق بهترین پیروزی ایران در جام های جهانی، در یک قدمی صعود قرار گیرند. هیچ زمان دیگری تا به این اندازه، به صعود از مرحله گروهی جام جهانی امید نداشتیم، فاصله با تحقق این رویای شیرین و دیرین تنها یک قدم بود.
4- ایران در این دیدار هم با ترکیب ۴ دفاعه به میدان آمد، بازی محتاطانه تیم ملی با توجه به شرایط جدول و معادلات صعود و البته شناختی که از تفکرات کارلوس کی‌روش داشتیم قابل پیش‌بینی بود، اما رها نکردن جانب احتیاط و حمله با تعداد نفرات کم هم دور از انتظار. در مجموع ایران نتوانست بازی شایسته ای در حد صعود به مرحله بعد از خود ارائه بدهد و آمریکا از هر لحاظ تیم سزاورتری برای حضور در مرحله بعد بود.
5- با تمام انتقاداتی که به کارلوس کی‌روش وارد است؛ اگر به عقب بازگردیم، باز هم حامی سپردن سکان هدایت تيم ملی به او خواهم بود. نه اینکه کی‌روش بهترین مربی جهان باشد یا مربی بزرگ تر از پیرمرد پرتغالی حاضر به قبول این سمت نیست، نه! اما شرایط خاص تیم ملی (اعم از ضعف فنی و مدیریتی اسکوچیچ، فاصله زمانی کوتاه تا جام جهانی و شناخت کی‌روش از فوتبال ایران) اینگونه ایجاب می‌کرد که او را به نیمکت تیم بازگردانیم.
6- در بلبشوی فوتبال ایران انتظار برنامه ریزی برای جام جهانی ۲۰۲۶ ساده انگارانه است اگر نگویم احمقانه. اما مشخص است که تیم ملی برای برای به ارمغان آوردن دستاوردهای بیشتر، نیاز به پوست اندازی و شاید تفکرات تازه دارد. صعود به مرحله بعدی جام جهانی، رویایی دست نیافتنی نیست، شاید چهار سال بعد برسیم شاید هم وقتی دیگر، اما یقین دارم با قدرت به جام جهانی بازمی‌گردیم.