دبیر تحریریه/ به گزارش دیوان نیوز؛ باخت یک ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ و ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ‌ ﺑﻮﺩﻥ ذهنیت، ﺭﻭﯾﺪﺍﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ، اما ﻣﺪﻝﻫﺎﯼ ذهنی‌مان ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ می‌سازیم. باخت اگر تکرار نشود، می‌تواند نوعی سرمایه‌گذاری باشد و با دستیابی به پیشرفت و توسعه‌یافتگی، آینده را بسازد و موفقیت را هم تضمین کند، اما بازنده‌ها قربانی‌اند چرا که دائماً در گذشته غرق می‌شوند و با زود تسلیم شدن، در شکست‌هایشان فرو می‌روند و با باورهایی محدودکننده، بهانه‌ها و دلایلی می‌آورند تا عملکرد ضعیف‌شان را توجیه کنند. بی‌تردید، فاصله‌ی شکست خوردن تا تبدیل شدن به یک بازنده نیز می‌تواند بسیار باشد. فوتبال امروز ایران اما، یک بازنده بزرگ است‌، چرا که هنوز هم پس از هر شکست، به‌دنبال توجیه می‌رود، توجیهی که مسیر پذیرش ایرادات را می‌بندد و با مخدوش کردن واقعیت، فرآیند اصلاح و تغییر را از بین می‌برد. «جورج اورول» روزنامه‌نگار و نویسنده انگلیسی در این‌باره می‌گوید: «همه‌مان خوب بلدیم چیزهایی را باور کنیم که می‌دانیم درست نیستند و بعد هم که معلوم شد اشتباه می‌کردیم، بدون اینکه شرم کنیم یا خودمان را از تک و تا بیندازیم، حقایق را می‌پیچانیم و سفسطه می‌کنیم تا نشان دهیم که حق با ما بوده. از لحاظ نظری، می‌توان این فرایند را تا مدت زمانی نامعلوم تکرار کرد و ادامه داد، تنها اشکالش این است که باور غلط دیر یا زود، آن هم معمولا در میدان نبرد، به دیوار مستحکم واقعیت می‌خورد.» درست شبیه به تیم ملی فوتبال ایران که با تحمل شکست در آوردگاه قطر با سختی و بی‌رحمی واقعیت روبرو شد. اما آیا می‌توان این شرایط را تغییر داد؟ با سخت کار کردن و برنامه‌ریزی بله، اما نه با این چهره‌های شکست‌خورده...