عراقِ درگیر جنگ با آمریکا چگونه در سال 2007 مردمش را یکپارچه خوشحال کف خیابان ها دید؟ یمنِ ویران زیر از موشک های عربستان سعودی چگونه در سال 2019 پس از مدتها از تلویزیونش آهنگ پیروزی پخش شد؟ آلمان تکه پاره شده با یک دیوار، چگونه شرقی ها میتوانستند یکبار دیگر اقوام غرب نشین را ملاقات کنند؟ شوروی در شرفِ فروپاشی به جز فوتبال دیگر در کجا معنای اتحاد را برای آخرین بار حس کرد؟ اسپانیا با آن همه جدایی طلبِ کاتالان چگونه برای اولین بار قهرمان جام جهانی 2010 شد؟ سرنخ شما را به «فوتبال» میرساند.

هیچکدام از این ها روی میز مذاکره به دست نمی آید. وقتی تمام راه های سیاست به بن بست ختم شوند، همیشه این «فوتبال» است که خودش را بر بالین مردم زخم خورده می رساند. آن هم نه نوش دارویی پس از مرگ سهراب بلکه به اورژانسی ترین شکل ممکن و در درست ترین زمان! «اتحاد» نه روی میز مذاکره امضا میشود، نه با «پول» می شود خرید و نه با «جنگ» می شود آن را به دست آورد. اگر می خواهید برای چند ساعت هم که شده مردم را فارغ از تمام مشکلات و دردهایشان یکصدا خوشحال کنید، هیچ چیز مانند «فوتبال» نمی تواند شما را به این مهم برساند.

این روزها که بیشترین نرخ مرگ و میر بر اثر کرونا را یدک می کشیم، دلار 30هزار تومانی را تحمل می کنیم، نسبت به آینده کشور بدبین ترین ایده های ممکن را پرورش میدهیم و بارش عقب ماندگی در کشور امان مان را بریده است، شاید فکرش را هم نمی کردیم که قرار باشد به این زودی ها حتی برای چند لحظه دوباره «باهم» بخندیم و خوشحال باشیم. اما امشب همه چیز رنگ باخت. یک درام واقعی روی پرده فوتبال کشور دوباره صورت ها را از رنگ پریدگی مطلق به «سرخ»ایِ خوشحالی بدل کرد. این بار نه از «کی روش» خبری بود و نه از «برانکو ایوانکوویچ» . نه از دست خارجی هایی که پول خون خاندان شان را می گرفتند عصبانی بودیم و نه قرار بود بعد از مسابقه سرمربی خارجی بی وفایی بگذارد برود.

روی پای خودمان بودیم و پیروز شدیم. چیزی که سیاستمداران سال هاست شعارش را می دهند و در عمل هیچ چیز در چنته ندارند، بار دیگر این فوتبال بود که راهش را از میان ناامیدی های سیاسی پیدا کرد و نشان داد

نویسنده: محمدحسین سیفی