به گزارش دیوان نیوز، روزنامه دنیای اقتصاد در ادامه نوشت: «اگر چه با انجام تنها دو بازی تدارکاتی نمی‌توان با قطعیت در این مورد اظهار نظر کرد اما شواهد حاکی از همین موضوع است. صد البته این داستان چندان هم جای تعجب ندارد؛ چرا که با توجه به رشد چشمگیر نرخ خروج بازیکنان از کشور، طبیعتا احتمال بیشتری وجود دارد که نفرات دعوت‌شده به اردی تیم ملی لژیونر باشند. ارز در این دو سال آن قدر گران شد که هر کسی پیشنهاد داشت از ایران رفت. بنابراین چندان عجیب نیست که هر بار اعلام فهرست تیم ملی، فدراسیون فوتبال را متحمل ده‌ها میلیون تومان هزینه خرید بلیت هواپیما برای لژیونرها کند.
نسبت ۷ به ۴
در جریان بازی دوستانه تیم ملی فوتبال برابر بوسنی، ۷ تن از بازیکنانی که در ترکیب اصلی به میدان رفتند لژیونر بودند و تنها ۴ بازیکن در لیگ برتر توپ می‌زدند. محمدحسین کنعانی‌زادگان، احمد نوراللهی و وحید امیری از پرسپولیس در کنار احسان حاج‌صفی تراکتوری تنها نمایندگان لیگ برتر بودند که کنار هفت لژیونر به میدان رفتند. تیم ملی در این بازی شش تعویض انجام داد که سه نفر از بازیکنان جانشین را هم لژیونرها تشکیل می‌دادند. در بازی با ازبکستان هم ترکیب اصلی تیم ملی ۶ به ۵ بود و باز کفه لژیونرها سنگینی می‌کرد. در آن مسابقه غیر از چهار بازیکن لیگ برتری حاضر در مصاف با بوسنی، پیام نیازمند هم به جای امیر عابدزاده درون دروازه قرار گرفت.
انگیزه جانبی برای مهاجرت
به نظر می‌رسد تمایل سرمربیان تیم ملی در این سال‌ها به استفاده از بازیکنان لژیونر به یک انگیزه جانبی دیگر برای حضور آنها در لیگ‌های خارجی و مخصوصا اروپایی تبدیل شده است. طبیعتا حضور در تیم ملی قله آرزوهای یک فوتبالیست به شمار می‌آید. به این ترتیب وقتی بازیکنان می‌بینند با حضور در لیگ‌های خارجی علاوه بر دریافت امکانات بیشتر، وصول منظم مطالبات، عقد قرارداد ارزشمندتر و نیز حضور در محیط حرفه‌ای، از شانس بالاتری برای رسیدن به تیم ملی برخوردار می‌شوند، طبیعی است که رفتن را به ماندن ترجیح بدهند.
آنهایی که با همین هدف رفتند
امسال هم بازیکنان زیادی از لیگ ایران به لیگ‌های خارجی ترانسفر شدند. فعلا انتقال ۱۰ نفر قطعی شده و با توجه به باقی ماندن از مهلت نقل‌وانتقالات، همچنان احتمال افزوده شدن به این لیست وجود دارد. انتقال‌های صورت گرفته اخیر عمدتا به دو بخش تقسیم می‌شود؛ یک قسمت کسانی بودند که فقط با انگیزه افزایش درآمد رفتند و عمدتا هم انتخاب‌شان لیگ قطر بود. از این بین می‌شود به شجاع خلیل‌زاده، روزبه چشمی، مهدی ترابی، علی کریمی و حتی علی قربانی و خالد شفیعی اشاره کرد. دسته دوم اما دقیقا کسانی هستند که با انگیزه پیشرفت و رسیدن به پیراهن تیم ملی راهی اروپا شدند. از این بین علی علیپور و شهریار مغانلو به لیگ پرتغال رفتند، محمدرضا آزادی به یک تیم یونانی ملحق شد و رضا اسدی هم با وجود پیشنهادهای متعدد از چند تیم لیگ برتری، چمدانش را به مقصد لیگ اتریش بست. انگار جنگ بر سر مقدس‌ترین پیراهن فوتبال ایران، فرسنگ‌ها دور از این کشور در جریان است!
