بهمن اسدی/ به گزارش اختصاصی دیوان نیوز؛ همین صاحب نظران در یک اجماع کلی ریشه این امر را در مدیریت ضعیف و ناکارآمد توصیف می کنند.
تقریبا اغلب مدیران بی هنر ورزش ما این هنر!! را دارند که هر برنامه خوب را به سویی ببرند که از آن تلخی به ذائقه همه ما برسد.
مثال روشن آن تشکیل صندوق حمایت از قهرمانان ورزش است.
تقریبا از همان روز اول تشکیل این صندوق با آن نام قشنگ فقط اخبار ناخوشایند از آن به گوش رسیده و هنوز هم این اخبار ادامه دارد.
یعنی زمانی هم که از سه قهرمان قابل احترام سالهای دور تجلیل می شود بوی خوشی به مشام جمع کثیری از اهالی ورزش نمی رسد. گویا نیت نه چندان پاکی که از روز اول برای تشکیل این صندوق وجود داشت همچنان برکت لازم را از کار گرفته و این نمایش به دل کسی نمی نشیند.
از نوع پرداخت ها به قهرمانانی که غرق در درآمد هستند و کم توجهی به قهرمانانی که از بد زمانه محتاج نان شب شده اند بگیرید تا همین مراسم تجلیل که یک چشم ما را خندان و چشم دیگرمان را گریان می کند.
صندوقی که بنا به اظهار نظر غیر رسمی آدم های اطرافش در کمک و همراهی با ورزشی های درگیر کرونا و گاهی درگیر با مرگ نه قانون دارد و نه بودجه!! چطور نمایش تجلیل راه میندازد؟
اصلا این صندوق کجایش صندوق حمایت است؟
سوگمندانه باید گفت مدیران ویژه ای که تاکنون رییس این صندوق شده اند اغلب به جای رسیدگی و حمایت از قهرمانان چشمشان به حمایت از مدیران ساختمان سئول بوده و دلخوش به تبریک و تشکر برخی فرصت طلبان می آیند و می روند و در نهایت از این نمد کلاهی برای ورزش مهیا نمی شود.

(عکس مربوط به نویسنده این یادداشت است.)