اسداله جعفری جلگه/ به گزارش اختصاصی دیوان نیوز؛ مرد بزرگی که تجمیع زیرکی و درایت و همت در اندیشه و رفتارش، برای دوستان، شگفت و مایه قوت قلب و برای رقیبان و حسودانش، سترگ و قابل تحمل نبود.
عمر مبارک ایشان، منشا تحولات و خدمات ارزنده ای بود که طبعا به دلیل عدم عصمت، برخی از آنها، "محتمل به اشتباه" و یا "محل مناقشه" نیز میتواند باشد.
58 سال سابقه مجاهدت و مدیریت (از سال 1337 تا 1395)، توفیق و شاخصه فرید و وحیدی از این شخصیت بزرگ پدید آورد که وی را از سایرین متمایز میکند.
قبول عاشقانه ی مسوولیتهای مهم و خطیر در مقاطعی که عاقلان، جرات یا توان ورود به آنها را در خود نمی دیدند، فداکاری-درایت و توان بالای وی را به رخ دیگران می کشید.
دل بزرگ و احساسات عمیقش به سایرین، به او ظرفیتی داد که دوست و دشمن، در آستان او، احساس محبت و بخشش و امنیت و پذیرش داشتند، کسی که هیچگاه، علیرغم اقتدار و جایگاه والای همیشگی اش، به سمت انتقام از مخالفان و دشمنان سوقش نداد.
خیرخواهی و تبعیت و ولایت پذیری وی، در طول حیات امام راحل و رهبری رهبر معظم انقلاب، الگو و طرازی از رفتار و سلوک یک مجتهد سیاسی در تبعیت از رهبر خود را به خوبی به نمایش گذاشت.
آنجا که "انطباق نظر" داشت، در "حسن عمل" کوشید و آنجا که رای و نظرش متفاوت یا مخالف بود، "طرح حجت و تبعیت از ولی" را پیشه کرد.
شخصیت و روح بزرگش، دوستان و دشمنانش را به طمع می انداخت، تا آنجا که حتی سفله گان جبهه های سیاسی مختلف هم، در سالهای اخیر ابائی نداشتند که با دشمنی و دشنام به وی و پاشیدن خاک بسوی خورشید، برای خود کسب وجهه و جایگاه کنند و او اگرچه خاطرش مکدر می شد اما همچون عقابی متین، نمایش و سخافتهای گنجشکان کوچک دل و کوته بین، را نظاره و تحمل می کرد و هیچگاه از دایره صبر و متانت، خارج نشد.
در طی حیات مرحوم هاشمی، حاسدان جاعل و کوچکان جاهل، با بی اخلاقی تمام و طمع در صبر و متانت ایشان، بسیار سب شخصیتش کردند تا آنجا که در برهه ای، برخی کوته نظران انقلابی منظر، به قصد تقرب، در مباهته و هتک حرمت و سب شخصیتش، از هم پیشی می گرفتند.
در طول "فتنه و بازی نوانقلابیون مدعی در سال 88" که در پازل دشمن شکل گرفت و منجر به توطیه و رخنه تفرقه در خیمه انقلاب شد، هاشمی رفسنجانی، به تاسی از سفارش مولای متقیان، نه پشتی داد که سوارش شوند و نه پستانی تا او را بدوشند. برای خود، اجتهاد سیاسی و عمل به تکلیفش را داشت و در اقتضایات نظام، تابع و پیرو تشخیص ولی فقیه بود که به تعبیر مقام معظم رهبری"وسوسه‌ی خناسانی که در سالهای اخیر با شدّت و جدیت در پی بهره‌برداری از این تفاوتهای نظری بودند، نتوانست در محبت شخصی عمیق او نسبت به این حقیر خلل وارد آورد."
پس از درگذشت نابهنگام ایشان، مقام معظم رهبری پیامی سترگ را صادر کردند که الحق در نوع خود و در تبیین شخصیت بزرگ مرحوم هاشمی رفسنجانی، بی نظیر بود. سوگنامه فراق دو رفیق و مبارز قدیمی، که هر بند از آن، اشکوار و آه آلود نگاشته شده است. جماعت بداندیش، آن پیام را بایکوت کردند و همانانکه در سایر پیامهای رهبری، به قصد اثبات نیات و مطامع جناحی شان، از لابلای کلمات رهبری، نیت خوانی می کردند، فرازهای صریح و بلند پیام مقام معظم رهبری را نخواندند و مسکوتش گذاشتند تا مبادا، فضاسازی های قبلی شان، نقش بر آب شود.
در مراسم عظیم تشییع و نماز بر پیکرش، مقام معظم رهبری، فضایل متعدد و ادعیه کم نظیر و منحصر بفردی را برای ایشان به کار بردند که بزرگی افتخار هر یک از آن تعابیر، برای مجد و افتخار یک قوم کافی است، لیکن خناسان بداندیش و تفرقه افکن، که کینه های بدر و حنین را در دل داشتند، با بهره گیری از توپخانه پرشمار رسانه ای، همچون مگسی که قدر و منزلت گل را نمیداند و تاب و تحمل عطر گل را نیز ندارد، تکریم های مسلم و مکرر رهبری را نشنیدند، گشتند و گشتند و یک نگفته ی رهبری در نماز را، چنان بزرگ کردند و ساختند و پرداختند که انگار، رهبری عزیز، هیچ کلام و متنی در رثا و ثنای هاشمی بزرگ، نداشته اند. آنجا بود که جفای بد اندیشان و تفرقه افکنان به ساحت رهبری و هاشمی، عیان تر از گذشته شد.
سوگ و فراق آیت اله هاشمی رفسنجانی و بی مهری های به شخصیت بزرگ ایشان، همچنان بر دل انقلابیون پنجه می کشد و تاکنون نیز ادامه دارد. چه درست و چه زود تشخیص داد، علامه جوادی آملی(حفظه اله)، که در اعتراض به عدم تجلیل شایسته و در رثای مرحوم آیت اله هاشمی، با صدای بلند فرمودند: "مظلوما، حیا و میتا" – هاشمی در حیات و مماتش، مظلوم بود-
[قدر زر، زرگر شناسد- قدر گوهر، گوهری]
یاد و نامش جاوید و روح بلندش، همنشین ارواح مطهر اولیا و صلحا باد
