آرش عبدی/ به گزارش دیوان نیوز، روزنامه دنیای هوادار نوشت: درخصوص اینکه عباس نظریان می‌تواند در فدراسیون اسکی موفق باشد یا خیر نمی‌توان پیش‌بینی خاصی انجام داد؛ اما همین که کاندیدایی که در دوره مدیریتی خود عملکرد فاجعه‌آمیزی داشته نتوانست پیروز انتخابات شود  مایه امیدواری است.اسکی ایران شرایط آنچنان خوبی ندارد و باید دید نظریان می‌تواند ناجی این رشته باشد یا خیر؛ الان کار به جایی رسیده که باید تنها به این امیدوار بود اسکی‌بازان ایران بتوانند از خط پایان بگذرند. حال تصور کنید برخی تلاش می‌کردند ریاست فدراسیونی را بر عهده بگیرند که مشکلات و معضلات فراوانی دارد و خودشان هم به معضلات فدراسیون اضافه می‌شدند.
 
در حال حاضر در انتخابات فدراسیون‌ها افرادی کاندیدا می‌شوند که هیچ شناختی از آن رشته ندارند و بارها اتفاق افتاده برخی در انتخابات چندین  فدراسیون‌های شرکت کرده تا بتواند ریاست یکی از آنها را بر عهده بگیرد. این مدیران غیرمتخصص که عده‌ای را هم دور خود جمع کرده‌اند تا برایشان کف بزنند و هورا بکشند با حضور در حوزه ورزش راحت‌تر می‌توانند به اهداف خود برسند؛ همین مسائل است که باعث شده تعداد روسای فدراسیون‌هایی که خودشان از جنس رشته تحت مدیریتشان هستند تا این حد کم باشد.
همین حالا هم که افرادی همچون رضوانی و اینچه درگاهی که ریاست فدراسیون‌های واترپلو و شنا را بر عهده دارند برخی تلاش می‌کنند مدیران سفارشی را جایگزین این افراد کنند. در چنین وضعیتی نمی‌توان انتظار داشت که ورزش قهرمانی ایران بتواند پیشرفتی داشته باشد. چرا که ورزش قهرمانی نشات گرفته از فعالیت فدراسیون‌ها است.
در حال حاضر برخی از کسانی که بیرون گود نشسته‌اند و مدام از فدراسیون‌ها ایراد می‌گیرند تنها یک هدف را دنبال می‌کنند و آن هم بازگشت به مسئولیت‌های گذشته خود در ورزش است. آنها هستند که باعث شدند تر و خشک با هم بسوزند؛ چون جبهه‌گیری‌هایشان هم بوی طمع می‌دهد و حالا لباس دلسوزی را بر تن کرده‌اند تا کسی متوجه نیت آن ها نشود.
ورزش ایران دلسوز می‌خواهد؛ اما وضعیت به گونه‌ای است که همین تعداد کمی که از دلسوزان ورزش باقی مانده هم در حال رفتن از ورزش هستند. آن وقت است که باید شاهد حضور همان غیرمتخصص‌ها در ورزش باشیم. وقتی رییس صنف چلوکبابی‌ها به عنوان سرپرست تیم والیبال نوجوانان منصوب می‌شود تنها می‌توان به یک نتیجه رسید و آن هم ترس از حضور افراد متخصص است.
تنها باید امیدوار بود به روزهایی که مشخص نیست چه زمانی می‌رسند؛ همان روزهایی که مدیران متخصص و متعهد، ورزش کشور را از این وضعیت نجات دهند؛ همان روزهایی که بیرون مانده‌های شکست خورده نتوانند دوباره به ورزش بازگردند. این امیدواری می‌تواند گام اول برای رسیدن به نقطه مطلوب در ورزش کشور باشد؛ پس باید امیدوار بود.