سیدرضا فیض آبادی - نه نگاهبانی و نه نرده ای و نه پرسش و پاسخی. بعد از تالار افتخاراتشان که در همکف بود و دبیرخانه و کمیته ها و طبقه سوم که دبیرکل و رئیس حضور داشتند ما را به طبقه چهارم بردند. طبقه چهارم یک سالن باز و بدون دیوار بندی همانند تحریریه روزنامه ها بود. حدود 20 نفر از پیشکسوتان و بزرگان و موی سپیدان نشسته بودند و هر کدام مشغول مطالعه یا تماشای فوتبال بودند. در نهایت آرامش. انگار کتابخانه های عمومی بود. سردر ورودی سالن زده بود «اتاق فکر». مدیر روابط عمومی فدراسیون ژاپن توضیح داد که اینجا تصمیمات کلان فوتبال اتخاذ می شود. توضیح داد که این مو سپیدان یا سرمربی تیم ملی بوده اند یا بازیکنان نامدار و برجسته و چند نفر هم از نویسندگان و رسانه ای های پر سابقه و بازنشسته که همه هم داوطلبانه می آیند. اوایل دهه نود که ژاپن خواست وارد فوتبال حرفه ای شود با پیشنهاد همین اتاق فکر کارتن فوتبالیست ها برای فرهنگ سازی و جذب و علاقمندی مردم و نوجوانان به فوتبال پیشنهاد شد و سال 1992 در جام ملت های آسیا که در هیروشیما برگزار شد ژاپن با عبور از ایران با تک گل «کازویوشی میورا» در دقیقه 80 برای اولین بار به فینال رفت و قهرمان شد. این قهرمانی خیلی به ما کمک کرد و برای میزبانی جام جهانی اقدام کردیم...
سال 2002 میزبانی مشترک کره و ژاپن در جام جهانی و اکنون هم یکی از حرفه ای ترین لیگ های آسیا و نزدیک به اروپا همین «جی لیگ ژاپن» است. چرا ما اتاق فکر در فدراسیون فوتبال نداریم؟ نداریم که دچار روزمرگی شدیم، نداریم که با یک شکست و تساوی همه به چه کنم میفتیم و فوتبال دچار بن بست می شود، نداریم که سخنان یک نماینده مجلس تمام شیرازه فوتبال را دچار چالش می کند.
یک مربی آوردیم که رزومه ش در هر حال رزومه ای موفق بوده و از او به عنوان تشکیل دهنده نسل طلایی فوتبال بلژیک یاد می شود؛ در بازی با عراق بوی خیانت هایی می آید و دخالت دلالان و تیم ما نتیجه نمی گیرد ولی آیا پیروزی بر عراق و قطر در تهران برایمان ناشدنی است؟!
چرا مربی را فراری می دهند و کار به شکایت و این داستان ها می کشد؟ باز هم دنیا به آخر نرسیده؛ مثل تمام کشورهای عربی و همه دنیا نهایتا فسخ می کنیم باید جریمه اش را هم بدهیم ولی چرا شیرازه فوتبال بهم ریخته؟ چرا رئیس فدراسیون تب می کند و غیبش می زند؟ اگر اتاق فکر داشتیم آیا اینگونه دچار روزمرگی می شدیم؟ برخی از این اسامی زیر را نگاه کنید:
داریوش مصطفوی، امیر عابدینی، علی پروین، حسن روشن، علی جباری، حسین کلانی، محمد دادگان، غفور جهانی، بهمن صالح نیا، مهدی قیاسی، محمد مایلی کهن، نادر فریادشیران، فیروز کریمی، کاظم رحیمی، محمد پنجعلی، پرویز مظلومی، حسین چرخابی، افشین قطبی، علی دایی، امیر قلعه نویی، مهدی مناجاتی، حمید درخشان، رحمان رضایی، مهدی مهدوی کیا، کریم باقری و...
نگارنده هم اکنون با عصبانیت مطلب را می نویسد به همین جهت یقینا برخی بزرگان را فراموش کرده ام و مرا ببخشند. چرا نمی توانیم یک اتاق فکر با این همه اسطوره و ستاره تشکیل دهیم تا برنامه ریزی کلان و دراز مدت برای فوتبال ارائه و پیشنهاد کنند تا اینگونه به بن بست نخوریم!؟ آنگاه دست و دل رئیس فدراسیون فوتبال با مصاحبه یک نماینده مجلس نمی لرزد و با یک شکست همه فوتبال دچار چالش نمی شود. چون ریل گذاری و هدف گذاری برای یک حرکت اصیل و مهم را با این بزرگان خواهیم داشت و هرجا هم لازم باشد این ها یک بیانیه صادر کنند فیفا و کنفدراسیون آسیا را به چالش می کشند و عبور از موانع راحت خواهد بود.
بعد چه شخص و نهادی به خود اجازه می دهد راجع به فوتبال اظهار نظر کند؟ نترسید. نگران نباشید. این بزرگان دنبال پست و مقام نیستند ولی مطمئن باشید که اگر جایگاهی رفیع برایشان تعریف کنیم و در نظر بگیریم، ثمره اش را خواهیم دید...