مجيد سعيدی/ به گزارش دیوان نیوز؛ پرسپوليس مثل همۀ تيم‌های بزرگ دنيا سعي كرد با همه فراز و نشيب‌ها طی يك‌سال گذشته بلاخره بر سكوي اول قرار گيرد و مجدد هوادارنش را شادمان كند. گرچه در ابتداي راه به‌دليل فقدان يك مهاجم ششدانگ ترديدهايی بر اين تيم سايه انداخته بود و با به‌خدمت گرفتن لوكاديا اميدها زنده شد اما جدايي نابه‌هنگام او ابهاماتی را دامن زد كه با بازگشت عیسی آل‌كثير دوباره اميد به ارودگاه سرخپوشان بازگشت و بعد از بُرد دربي مشخص شد علي‌رغم همه ويژگي‌هايی كه تيم سپاهان از نظر بازيكن و مربي و سبك فوتبال داشت اما پرسپوليس، يك تيم ريشه‌دار با سازه‌هاي قهرمانی است كه نمونه‌اش در المان، اسپانيا، فرانسه و... ديده می‌شود. آنجا كه رئال مادريد بيشترين قهرمانی را در لاليگا دارد يا بايرن قهرمان بلامنازع بوندس‌ليگاست و... پرسپوليس، در ايران چه بخواهيم يا نخواهيم چنين روزمه يا به‌عبارتي شخصيتي دارد. تيمی با آوازه و ويژگي‌های قهرمانی كه بعد از دربی تبديل به تيمی شد كه عالي فوتبال بازی كرد. جذاب، ديدنی، بانشاط، باانگيزه و پرحرارت براي بردن و قهرمان شدن. پرسپوليس از اواسط نيم‌فصل دوم طوري بازي كرد كه اگر قهرمان نمی‌شد بايد به اصول و قواعد فوتبال شك كرد. براي قهرمان شدن بايد همه‌چيز داشت و پرسپوليس اين همه را يكجا داشت عادتي به‌نام «قهرماني» كه آن را تكرار كرد. پرسپوليس حالا چشم به جام حذی دارد تا در يك‌فصل دبل كند و به تعبير افشين پيرواني تعداد قهرمانی‌هايش را از سر ببرد!
