به گزارش دیوان نیوز؛ دکتر سید حسام الدین شریف نیا ًمن بیام مطلب فوق افزود: در تعریف استاندارد فضای سبز شهری به منطقه ای پوشیده از گیاه در داخل و اطراف شهرها گفته می شود که دارای سه کارکرد مهم تعدیل و تلطیف هوا ، زیبایی آفرینی و نشاط اجتماعی است. آنچه مسلم است ایجاد فضای سبز استاندارد در هر شهر، حس جامعه گرایی و داشتن زندگی مسالمت آمیز را بالا برده و از عوامل موثر در تضمین سلامت روحی و روانی بشر به حساب می آید. علاوه بر این، آثار و عواید مهم آن بیانگر کارکرد محیط زیستی آن شهر است.

وی ادامه داد: با وجود تاثیر کتمان ناپذیری که فضای سبز و توسعه آن می تواند در بهبود زندگی شهری داشته باشد، به نظر می رسد کلانشهرهایی چون تهران، مرکزی، اصفهان و ... در مقایسه با آمارهای جهانی همچنان تا رسیدن به سرانه های استاندارد فضای سبز که در ردیف حداقل های زندگی در یک شهر شلوغ و پراسترس امروزی محسوب می شود، فاصله زیادی دارند.

عضو هیات مدیره انجمن اقتصاد دارویی سپس تصریح کرد: مطالعات نشان می دهد که در اغلب شهرهای ایران، افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی موجب تبدیل فضاهای سبز شهری به آجر و سنگ و بتن و همچنین آب رفتن سهم فضای سبز و باغ‌های شهری شده که پیامدی جز محروم شدن مردم از داشتن یک طبیعت زیبا و دلنواز نداشته است.

وی همچنین اظهار داشت: براساس آمار سازمان ملل، سرانه فضای سبز توصیه شده برای هر فرد ۲۵ متر مربع اعلام شده است. همچنین استاندارد بین المللی فضای سبز برای هر فرد که در شهرهای پرجمعیت زندگی می کند چیزی در حد ۲۵ تا ۵۰ و به طور متوسط ۳۰ مترمربع می باشد. این در حالی است که با وجود طرح های اجراشده برای توسعه فضای سبز و کمربند سبز شهرها در سال های گذشته، آمارها حاکی از آن است که سرانه فضای سبز شهری ایران، کمتر از نصف استانداردهای جهانی یعنی حدود ۱۲ متر مربع برای هر فرد است.

شریف نیا با بیان اینکه مدیران شهری همواره با سر دادن شعار هوای پاک، مدعی گام‌های مثبت و روبه‌جلو برای افزایش سرانه فضای سبز هستند، اما در عمل و برخلاف شعارهای محیط زیستی ، گسترش و توزیع سرانه فضای سبز نه تنها ناکافی، بلکه به شدت ناعادلانه بوده است، گفت: به عنوان مثال استان مرکزی به عنوان پایتخت صنعتی ایران، یکی از استانهایی است که توزیع سرانه فضای سبز در آن به شدت ناعادلانه بوده است. شهر اراک با سرانه‌ای بیش از ۲۶ متر مربع از بیشترین فضای سبز در استان و حتی کشور برخوردار است؛ این در حالی است که در 180 کیلومتری پایتخت استان یعنی شهر ساوه این مقدار به 12 متر مربع تنزل یافته است؛ آماری که نه تنها با جمعیت ساوجی ها تناسب و سنختیتی ندارد، بلکه با توجه به صنعتی بودن شهر، حتی نگران کننده نیز به نظر می رسد.

شریف نیا خاطرنشان کرد: افزایش غبار و ریزگردها ، تغییرات شدید فصلی، آلودگیهای شیمیایی ناشی از فعالیت کارخانه ها و همچنین فرسایش شدید خاک، از مهمترین معضلاتی است که مردم ساوه از گذشته تا کنون با آن دست به گریبان بوده اند.

این استاد دانشگاه همچنین گفت: در این بین اگرچه شهرداری ساوه، طی سال‌های اخیر طرح هایی را برای توسعه فضای سبز و کمربند سبز ساوه انجام داده است، با این حال به دلیل فقدان توسعه پایدار و همچنین عدم وجود طرح های تفصیلی، برنامه ریزی علمی و کارشناسی و خط مشی های صحیح، این شهر همواره از فقر فضای سبز در رنج بوده است .

شریف نیا در پایان تاکید کرد: با این اوصاف در این شهر پرچمعیت و صنعتی که محدودیت امکانات تفریحی، فشارهای حاصل از کار روزانه و مشکلات تأمین هزینه‌های زندگی، حیات سالم و فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی و رفاهی شهرنشینان را با اختلال مواجه کرده است، بدون شک توسعه فضاهای سبز می تواند تا حد بسیاری آثار نامطلوب آن را کم رنگ و حتی خنثی سازد که متاسفانه طی این سالها مغفول مانده و اکنون به یک حلقه مفقوده در مدیریت شهری ساوه مبدل شده است.