وبگاه دِیلی گَلِکسی در گزارشی آورده است: بیماری زوال عقل که بر حافظه، تفکر و رفتار تأثیر می‌گذارد، یکی از جنبه‌های ترسناک افزایش سن است. پژوهشگران در تلاش‌ هستند تا درمان‌های احتمالی آن را کشف کنند؛ اما همچنان پیشگیری، اهمیتی ویژه دارد.

یافته‌های یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که فعالیت‌های اجتماعی مکرر احتمالاً نقشی مهم در به تأخیر انداختن ابتلای افراد مسن به زوال عقل یا پیشگیری از آن دارد.

دکتر برایان جیمز (Bryan James)، دانشیار پزشکی داخلی دانشگاه راش در آمریکا خاطرنشان کرد: این پژوهش در پی سایر پژوهش‌های گروه ما صورت گرفته که نشان می‌دهد فعالیت اجتماعی با کاهش زوال شناختی در افراد مسن مرتبط است.

آنچه این پژوهش را متمایز می‌کند، کاوش عمیق‌تر آن درباره ارتباط میان مشارکت اجتماعی و شروع زوال عقل است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد افراد مسنی که فعالیت اجتماعی بیشتری دارند در مقایسه با همسالان خود که فعالیت اجتماعی کمتری دارند، کمتر به زوال عقل مبتلا می‌شوند.

در واقع، در میان شرکت‌کنندگان در این پژوهش، افرادی که فعالیت اجتماعی کمتری داشتند، به طور متوسط ۵ سال زودتر از افرادی که از نظر اجتماعی فعال بودند، به زوال عقل مبتلا شدند.

اثر محافظتی فعالیت اجتماعی

به نظر می‌رسد فعالیت اجتماعی اثر محافظتی چشمگیری در برابر ابتلا به زوال عقل داشته باشد.

بر اساس یافته‌های این پژوهش، تعامل اجتماعی مکرر با کاهش ۳۸ درصدی خطر ابتلا به زوال عقل و کاهش ۲۱ درصدی خطر ابتلا به اختلال شناختی خفیف مرتبط است.

اهمیت این اعداد زمانی آشکار می‌شود که بدانیم به تأخیر انداختن شروع زوال عقل به مدت پنج سال ممکن است متوسط طول عمر را تا سه سال دیگر افزایش دهد.

از نظر اقتصادی، این تأخیر ممکن است هزینه‌های مربوط به زوال عقل را تا ۴۰ درصد در طول سه دهه آینده کاهش دهد.

تعاملات اجتماعی ارتباطات مغزی را تقویت می‌کند

پژوهشگران هنوز در حال بررسی سازوکارهای پنهان در پس این یافته‌ها هستند؛ اما بر این باورند که فعالیت اجتماعی باعث تقویت مدارهای عصبی مغز می‌شود.

شرکت‌ کردن‌ در گفت‌وگوها و فعالیت‌های گروهی و برقراری ارتباط با دیگران، نیازمند پردازش اطلاعات پیچیده در مغز است. این فعل‌ و انفعالات بخش‌هایی از مغز را فعال می‌کند که بر تفکر و حافظه تأثیر دارند و ممکن است به حفظ عملکرد شناختی کمک کنند.

تعامل اجتماعی این مسیرهای عصبی را فعال نگه می‌دارد و از این راه مغز را در برابر تغییرات مرتبط با افزایش سن و تجمع پروتئین‌های مضر مرتبط با زوال عقل انعطاف‌پذیرتر می‌کند.