اظهارنظر درباره «پیرپسر» این روزها به یک اتفاق مسری بدل شده؛ سیاسی و غیرسیاسی، سینمایی و غیرسینمایی هم فرقی در این رویه نمی‌کند. هرچند اینکه اکران فیلمی که از قضا کمدی هم نیست، بعد از مدت‌ها توانسته منفعل بودن مخاطبان سینما از هر طیفی را تبدیل به چنین شکلی از کنشمندی کند، در جای خود تحسین‌برانگیز است اما با بررسی آنچه در یک هفته گذشته بر «پیرپسر» رفته می‌توان به لایه‌های عمیق‌تری از این کنشمندی اشاره کرد که در نهایت مخاطبان فیلم را در همین یک هفته بیش از گذشته، افزایش داده است.فارغ از اینکه تهیه‌کننده، «پیرپسر» را بدشانس تلقی کرد اما با این همه در همان دو سه روز ابتدایی جنگ هم «پیرپسر» فروش خوبی را تجربه کرد
سینمای ایران که چند سالی است توسط کمدی‌ها قبضه شده و به ندرت فیلمی خارج از این ژانر، به جمع فیلم‌های پر فروش اضافه شده، درست چند روز پیش از جنگ ۱۲ روزه، درحالی میزبان «پیرپسر» شد که تنها در یک تک‌سانس آن هم در نیمه‌شبی از جشنواره فیلم فجر اکران شده بود و همان تعریف و تمجیدها و فشار رسانه‌ای در نهایت به اکران فیلم در خرداد ماه امسال منتهی شد.
فارغ از اینکه تهیه‌کننده، «پیرپسر» را بدشانس تلقی کرد و فعالان و روزنامه‌نگاران نیز در بحبوحه جنگ بر همین صحه گذاشتند، اما با این همه در همان دو سه روز ابتدایی جنگ هم بر اساس آمار سمفا «پیرپسر» فروش خوبی را تجربه کرد و همین، امیدها را در دل زنده نگه داشت تا بازگشایی سینماها و عادی شدن روال زندگی، اتفافات دیگری را برای این فیلم رقم بزند.