به گزارش دیوان نیوز؛ طی مدت یاد شده و در دایره محدود خودی‌های علیرضا دبیر بسیاری از نامداران از جمله علیرضا حیدری جای نگرفتند. حیدری چندی پیش در واکنش به سیاست‌های جاری رییس فدراسیون کشتی طی یک مصاحبه نسبتا طولانی، تلویحا به مشی متفاوت خود با دبیر اشاره و بر این نکته تاکید کرده بود که در شرایط موجود، فردی چون دبیر به درد فدراسیون می خورد.
واقعیت این است که صرف‌نظر از مورد اخیر، دلایل متعددی وجود داشت که امکان اختلاف نظر بین این دو ملی پوش اسبق را اجتناب ناپذیر می نمود حداقل اینکه دبیر تلاش چندانی برای احیای مسئولیت هم تیمی سابق از خود نشان نداد.
حیدری زمان ریاست رسول خادم به عنوان رییس کمیته کشتی پهلوانی فدراسیون جهانی انتخاب شد. رشته سنتی و آیینی ما که پس از رایزنی های فراوان مسئولین وقت فدراسیون و تلاش شخص حیدری، نهایتا از سوی اتحادیه جهان به عنوان یکی از کمیته های این تشکیلات جهانی پذیرفته شد. در ادامه، نامدارانی چون الکساندر مدوید و الدار کورتانیدزه نیز در کنار حیدری قرار گرفتند تا مسیر کشتی پهلوانی برای بین المللی شدن هموار کنند.
در چنین شرایطی انتظار می‌رفت مسئولین ورزش کشورمان نیز از این ابتکار حمایت کنند اما آنان در یک خودزنی آشکار پس از رفتن خادم به یکباره مسئولیت کشتی پهلوانی را از فدراسیون کشتی سلب و هدایت آن را به فدراسیون ملی باستانی واگذار کردند. اقدام نپخته‌ای که باعث شد آرزوی جهانی شدن این رشته در کشمکش بین فدراسیون بین المللی به ریاست مهرعلیزاده و فدراسیون باستانی به باد فنا برود. حیدری نیز سرخورده و مغموم راه دیار فرنگ در پیش گرفت و ساکن هلند شد.
جای خرسندی است که پس از مدت‌ها دست اندرکاران کمیته ملی المپیک یاد این سرمایه ملی افتاده و او را به ضیافت سده المپیک دعوت کردند. دارنده شش مدال جهان و المپیک علی‌رغم کم لطفی ها باردیگر به خواست مسئولین ورزش گردن نهاد و در مراسم سده المپیک حضور یافت.
حیدری در سالن اجلاس سران، کنار حسن یزدانی و علیرضا رضایی نشست تا به نوعی فاصله خود با رییس فدراسیون را حفظ کرده باشد. عباس جدیدی و عسگری محمدیان دو چهره دیگر المپیکی نیز مشخصا دور از دبیر مستقر شدند تا مسئول فدراسیون کشتی نشستن کنار قهرمان اسبق وزنه برداری را به حضور در جمع گوش شکسته ها ترجیح دهد. استقرار دبیر در کنار حسین رضا زاده تصویر روشنی از فاصله او با نامداران کشتی را به نمایش گذاشته بود. تصویر معنا داری که طی چند سال گذشته کم و بیش در عرصه ورزش اول به نمایش در آمده است.
با این توصیفات به نظر می رسد تعریض رییس فدراسیون کشتی به اظهارات اخیر علیرضا حیدری بی حساب و کتاب نبود. جایی که حیدری به امکان کسب دو یا سه مدال طلا توسط کشتی گیران در المپیک پاریس اشاره کرده بود اما این اظهارات با واکنش منفی دبیر مواجه شد.
ریشه خط مشی و روند کنونی را می توان در راستای تداوم سیاست درهای بسته فدراسیون ارزیابی کرد. سیاستی که رییس فدراسیون کشتی از بدو ورود به مجموعه مدیریتی ورزش اول در پیش گرفته و به نظر نمی رسد تا پایان مسئولیت او تغییری در این مسیر ایجاد شود.
به سخن دیگر رییس فدراسیون کشتی در آستانه المپیک به جای همگرایی و پاشیدن بذر اتحاد و همدلی در کشتی هیچ فرصتی را برای ایجاد حاشیه و به اصطلاح دشمن تراشی از دست نمی دهد. البته جای خوشحالی است که سلوک آرام وزیر ورزش و جایگاه ویژه رییس کمیته ملی المپیک باعث شده تا دبیر در رویارویی احتمالی با آنان جانب احتیاط را رعایت کند با این وجود سرشاخ شدن با دبیر کل کمیته ملی المپیک و معاون وقت توسعه قهرمانی وزارت ورزش گویای این واقعیت است که رییس فدراسیون کشتی می تواند در صورت لزوم با حمله به مقامات دوم و سوم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، مخالفت ضمنی خود با سیاست های جاری دو نهاد یاد شده را ابراز کند.
ذکر موارد فوق می تواند شاهد مثال هایی باشد برای بیان این حقیقت که کرسی ورزش اول کشور باید در ید اختیار کسی باشد که ار محبوبیت کافی برخوردار و تمام مساعی خود را برای رساندن این رشته ملی به جایگاه واقعی به کارگیرد. بی تردید اوج هنر و ظرافت ورزشکاران و مسئولین ورزش در آن است که بتوانند محبوبیت و مردمی بودن خود را حفظ کنند. محبوب بودن و در دل مردم کوچه و بازار جای گرفتن چندان دشوار نخواهد بود به شرطی که صداقت و یکی بودن دل و زبان را به مردم ثابت کنیم.
مگر نه اینکه کشتی گیران الگوی خود را جهان پهلوان تختی می دانند؟ برای اثبات این موضوع کافی است جمله ماندگار او یعنی "من در برابر مردم تعظیم می‌کنم" را ملکه ذهن خود قرار دهند. همین یک جمله می تواند چراغی فراراه محبوبیت باشد.
نویسنده: محمدرضا کاظمی