خبرش شورشی بردل‌ها انداخت و گیج و منگ در کوچه‌های دلمان روانه شدیم. در این هیاهوی آسمان و باران که گاهی رگبارش بر تن زمین نهیب می‌زد، دلخوش به چراغانی دلمان در شامگاه میلاد رضایش بودیم که ناگه تند باد حادثه، دلمان  را لرزاند و باورمان این بود که این حادثه نسیمی زودگذر است و آرامش را بازخواهیم یافت.

اما ابراهیم به اذن حضرتش، جویبار شقایق را برایمان جاری ساخت تا بار دیگر اثبات شود که رسالتش فراتر از یک رئیس جمهور بود و همتش به پهنای سرزمین ایران کشیده شده بود. آری اذان تولد آقا امام رضا ع مصاف شد با نماز نیایش ابراهیم تا مگر سراز انبوه آتش و خون بردارد و به کعبه حاجات مردمانی برگردد که سر سجود برای سلامتی‌اش بر آستان حضرت دوست خمیده بودند.

ابراهیم به مذبح خدمت راضی بود تا قربانی آمال و آرزوهای ملت بزرگ ایران گردد. گویا عهدی جانانه با خدای خویش برای خدمت ابدی بسته بود. رحم و مروت را از رحمانیت خدا به ودیعه گرفته بود و دوستی و مروت را از صاحب اسمش به یادگار داشت. آنگاه که در خون غلطید و شهد شیرین شهادت را نوشید، سرزمین ایران را در  ماتمی بزرگ فرود آورد.

اما نهضت همچنان باقی است. تفنگی اگر افتاد، تفنگداری برخاست و دشمنان هوشیار باشند که قیام ابراهیم ادامه دارد. قیامی که با خونش آبیاری شد و برای رسیدن به مقصود با غیرت مردان و زنانی آگاه و هوشیار طی طریق خواهد نمود.

شهادت سید عزیز، مسئول بی ریا، رئیس جمهور مردمی را  یادآور قیام خونین امام حسین ع تلقی خواهیم کرد. آنگاه که حضرتش برای صیانت از ارزش‌های اسلام وارد معرکه خونین کربلا شد و لرزه بر اندام دشمنان انداخت. قیامی که در دل تاریخ ماندگار مانده و هر لحظه به جان‌ها روح و معنویت  می‌بخشد.

باید به ابراهیم زمانمان تبریک بگوییم. سلاله پاک پیغمبر اعظم، فرزند دیار توس و دانش آموخته فرهنگ امام رضا ع باید هم روحیه جهاد و ایثار را در پوست و خون و اندیشه‌اش به ودیعه داشته باشد. او زاده شد تا به اثبات برساند؛ عشق را، معرفت را، مردانگی را، شجاعت را ، بزرگی را، انسانیت را، شهادت را  و وجود را.

حالا از دور دست‌های نزدیک صدای هلهله‌ای به گوش می‌رسد. غیرت سلیمانی، پایکوبی کاوه، خروش بی‌پایان چمران، لبخند همت، آغوش گرم تندگویان و شهدای عظیم الشان،  ابراهیم را تا بهشت  و دیدار معشوق ابدی همراهی خواهند نمود. او به جمع یارانش در جنت بزرگ پیوسته و به دیدار انبیاء و اولیاء الهی شتافته است.

اما پیام ابراهیم سینه به سینه و زبان به زبان در حال مخابره است؛ ایران عزیز، ایران اسلامی، ایران بزرگ همچنان ایستاده است و خون تازه‌ای در رگ‌های او جاری شده است. ابراهیم اگر رفت، فرهنگ ابراهیم باقیست. ابراهیم اگر هجرت نمود، مرام ابراهیم پابرجاست. ابراهیم اگر آرمید، داستان ابراهیم در حال تکرار است. ابراهیم اگر آسمانی شد، نور محبتش بر ایران تابیده است.

 رئیس جمهور دل‌ها، مرد خدمت و خدمتگذاری، سید شور و شهامت، شهادت مبارک.

روزنامه‌نگار: حسن صانعی پور