سیدرضا فیض آبادی/ به گزارش دیوان نیوز و به نقل از دنیای هوادار؛ تمام مشکلات و یا عمده آشفتگی‌های فوتبال ایران و افسار گسیختگی نیمکت‌ها و جولان دلالان از زمانی ریشه دواند که افرادی در لوای شعائر فرهنگی وارد مدیریت باشگاه‌های بزرگ و به اصطلاح مردمی شدند. این‌مدیران برای پوشاندن خلاء توان‌مدیریتی خود نوچه‌هایی در سکوها، برخی کاسبان در لباس رسانه‌ها و دفاتر باشگاه را با پول در اختیار گرفتند، همچنین فضای تلویزیون هم به آن‌ها حکم موجه‌بودن داد و هر روز که جلو آمدیم این مدیران بی‌هنر از فرهنگ و سواد فنی و مدیریتی جولان بیشتری یافتند و امروز کار به جایی رسیده که روی نیمکت چند نفر را فقط برای جنجال و تخریب داور و تیم حریف در اختیار گرفته‌اند.
با علم بر شرایطِ نچندان مساعد داوری در فوتبال ایران، از دقیقه اول با هر سوتی که داور می‌زند صدای داد و فریاد است که بلند می‌شود و اگر یک‌میکروفون پشتِ نیمکت هر تیم بکارند یقیناً منشوری‌ترین فایل‌های صوتی و تصویری جهان بیرون خواهد آمد. اما اکنون گویا اینکار به صورت حرفه در آمده و سرمربی‌‌ها معمولا خود را در نقش جنتلمن با کت و شلوار و یک پالتو نشان می‌دهند، ولی زمانی که جرقه را خودشان می‌زنند، بقیه کار به نوبت دست سایر عوامل پیش خواهد رفت.
همین شد که یک‌مربی که به حجب و حیا داشتن شهره بود، به بهانه‌های واهی، کت در می‌آورد و ده‌نفره نمی‌توانند جلویش را بگیرند و یک مربی دیگر هم بعد هر بازی که نتیجه نمی‌گیرد پس از هجمه‌ها علیه زمین و زمان به جامعه داوری توهین می‌کند و آخر هم می‌گوید من اصلا راجع به داوری حرف نمی‌زنم. اما نقش فدراسیون فوتبال به این همه آفتابه‌لگن هم نقش دیوار است و خود را به نشنیدن و ندیدن می‌زند تا از گزند هواداران و رسانه‌های وابسته در امان باشد. عجب شلم‌شوربایی شده این فوتبالِ ایران!
