محمدرضا کاظمی/ به گزارش دیوان نیوز و به نقل از دنیای هوادار؛ فدراسیون تحت مدیریت علیرضا دبیر، بیشترین تغییر و تحولات را طی دو سال و نیم گذشته داشته است. به جرات می‌توان تاکید کرد این تغییرات و به عبارتی عزل و نصب‌های پیاپی در تاریخ فدراسیون‌های ورزشی خصوصاً کشتی کم‌سابقه است. در ابتدای نوشتار حاضر بر حق مدیران ورزشی و غیر ورزشی در انتخاب همکاران و عوامل اجرا و عمل تاکید می‌کنیم.، بدیهی است این تایید و حق‌مداری اگر با رویکرد تعادل، تعامل و شایسته‌سالاری همراه و طی آن منصوبین جدید از کارگزاران پیشین قوی‌تر، مقبول‌تر و کارآزموده تر باشند قابل پذیرش در غیر این صورت با اعمال سلیقه شخصی توجیه‌پذیر خواهد بود...
به سخن دیگر، چنانچه شیوه و دکترین تغییرات نیروهای سازمانی در راستای چشم‌انداز آینده روشن و هدف مشخص صورت گرفته و مفید فایده باشد، در آن صورت ما نیز به عنوان یکی از افراد جامعه بر آن صحه می‌گذاریم اما اگر قرار باشد منصوبین خودمان را نه یکبار، بلکه بطور مکرر جابجا کنیم در آن صورت باید ایراد کار را در صاحب ماشین امضایی جستجو کرد که توانایی ایجاد روحیه تعامل و همدلی در مجموعه تحت مدیریت خویش را ندارد. اینکه مدیری افرادی را برای مسئولیت‌های مختلف انتخاب و پس ازمدتی بار دیگر دست به تغییر همان افراد بزند حاکی از آن است که یا مدیر مربوطه در گزینش همکاران به خطا رفته است و یا شیوه سلوک منحصر به فرد وی با میزان تاب‌آوری منصوبین و کارمندان برابری نمی‌کند.
ضمن احترام به پیشینه و توانمندی معدود نیروهای پرتلاش و مخلصی که از بدو ورود رییس کنونی فدراسیون با از خود گذشتگی، صرف وقت و دوندگی شبانه‌روزی در پوشاندن ضعف‌ها و حواشی ایجاد شده از سوی خودی‌ها، لحظه‌ای فروگذار نکرده‌اند، باید پذیرفت که اگر این جمع معدود نیز درمیان کارگزاران اداره کشتی نبودند، چه بسا دامنه حواشی خود ساخته و کشمکش‌های پیدا و پنهان بسیار فراتر از آن می‌شد که طی سالهای اخیر شاهد آن بوده‌ایم.
اینکه رییس یک‌مجموعه در راس هرم مدیریتی خود، مدام شمشیر داموکلس را بر فراز سر کارمندان نگاه داشته و فرصت اینکه آنان از امنیت شغلی و روانی لازم برای انجام وظایف محوله برخوردار و یارای ابتکار عمل و نو آوری داشته باشند را به آنها ندهد بدترین نوع اعمال مدیریت است. وقتی مسئولین تشریفات، دبیر خانه، روابط عمومی، روابط بین‌الملل، خزانه‌دار، انستیتو و... با تجربه نسبتاً طولانی مدت فعالیت در فدراسیون کشتی، یک‌به‌یک از کار برکنار و نفرات جدید هم کار آمدی لازم را از خود نشان نمی‌دهند در آن صورت نمی‌توان شیوه مدیریت جاری در این مجموعه را با معیارهای مرسوم و متداول جمع‌بندی کرد.
در هیچ آکادمی و دانشکده تحصیل مدیریت، آموزندگان را به قائم به فرد بودن و تصمیمات خلق‌الساعه و یک سویه در مناصب آینده خود ترغیب نمی‌کنند. اصلا چنین شیوه و روندی منافی علم مدیریت و چه بسا برخی مدعیان تحصیل در این رشته مطالب را وارونه تلمذ کرده باشند. متاسفانه جمع اهالی رسانه منتصب به فدراسیون نیز به هر دلیل ممکن کمترین نقد و نگاهی به تحولات ورزش اول ندارند. این جمع بر خلاف رسالت و امانتی که بر عهده آنان گذاشته شده چشم فروگذاشته‌اند تا در مسیری که تعیین می‌شود گام برداشته و سیاست‌های درست یا غلط فدراسیون را توجیه کنند. انتظار زیادی نیز از این عزیزان نمی‌رود زیرا برخی از آنان اصلا در وادی کشتی نبوده و ایضاً به همان شکل و ترتیبی برگزیده شده‌اند که مسئولین کمتر شناخته‌شده بخش‌های دیگر به این درجه رسیده‌اند.
در یک نگاه بدبینانه به نظر می‌رسد راس هرم ورزش اول تعمد خاصی نسبت به زدودن این مجموعه از نیروهای با تجربه و شناخته شده داشته و از همان ابتدا نیز این اعمال سلیقه را در بخش‌های مختلف جاری و ساری کرده است.
با شرایط موجود و فضایی که دیده می‌شود چه بساطی سالهای آینده هر نام آشنایی برای گذر از دروازه‌های آهنین و سر به فلک کشیده فدراسیون و خانه کشتی باید شجره‌نامه و نام و نشان خود را بالای سر بگیرد تا اجازه ورود پیدا کند. تردید نداشته باشید گام نهادن در این مسیر رفته رفته کلیت کشتی کشور را نیز در محدوده ای به نام خانه کشتی محصور و جای بسط و گسترش آن در مناطق مختلف، به پرورش گلخانه‌ای بسنده خواهد شد. قرائن و شواهد، نشانه‌های این واقعیت را بیش از پیش نمایان می‌کند. با تمام این احوال و با ایمان به غیرت، تعصب و اقتدار دلیر مردان تیم‌های ملی کشتی و تلاش مربیان زحمتکش، تردید نداریم قهرمانان ما در بازی‌های آسیایی پیش‌رو و جهانی ۲۰۲۲ کرواسی نیز توفیق لازم را در کسب نتیجه پیدا خواهند کرد.
پیش‌بینی این موفقیت با توجه به غیبت احتمالی روس‌ها در آوردگاه جهانی کاملا امکان‌پذیر است با این وصف، پیروزی‌های احتمالی در بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی نیز نباید ما را فریفته کند تا از گسترش ورزش اول در مناطق کشتی‌خیز و پرورش استعدادهای آینده در اقصی نقاط کشور غافل و سیاست درهای بسته را در فدراسیون پیش بگیریم. کشتی ایران همیشه بزرگ بوده و برای رسیدن این ورزش به مرتبه کنونی، خون‌دل‌ها خورده شده و تلاش‌ها صورت گرفته است. این ورزش در کنار تقویت زیرساخت‌ها و هدفگذاری جهت تداوم مسیر موفقیت، نیاز به نیروهای نام آشنا، باتجربه و مقبول دارد روند موجود نه تنها تصویر روشنی از این ایده به دست نمی‌دهد بلکه همانطور که پیشاپیش ذکر شد به نظر می‌رسد در آینده نه چندان دور،دجمع کارگزاران کشتی از نیروهای شناخته شده به افرادی غریبه تبدیل خواهد شد. در چنین شرایطی، حقیقت گم شده، خود کشتی خواهد بود که باید با چراغ موشی دنبال آن گشت.
هنوز معدودی کارمندان با سابقه و برخی گوش شکسته‌ها در گوشه و زوایای فدراسیون به خدمت مشغول‌اند باید دید آیا ماشین امضای اخراج در قبال نیز به کار خواهد افتاد؟
