محمدرضا کاظمی/ به گزارش دیوان نیوز؛ در این دوره از مسابقات که به میزبانی استان آذربایجان غربی و در سالن شش هزار نفری غدیر شهر ارومیه برگزار شد، تنها معدودی از کشتی‌گیران کشورهای افغانستان و عراق پای در میدان گذاشته بودند. کشورهایی که در جهان کشتی محلی از اعراب ندارند و بود و نبود آنان در مسابقاتی که نام بین المللی بر آن نهاده شده اهمیت و اعتبار چندانی به این رقابت ها نمی دهد. هر چند اینکه مسئولین فدراسیون کشتی علی رغم ادعاهای بسیار توانایی لازم برای کشاندن معدودی از تیم ها و کشتی‌گیران حتی نفرات درجه چندم روسیه یا کشورهای همسایه مانند ترکیه و آذربایجان به مسابقات معتبر و با سابقه ای چون جام تختی را ندارند قابل تعمق است.
به این ترتیب و در غیاب تیم ها و کشتی گیران مطرح خارجی، رقابت داخلی بین تعدادی از مدعیان برگزار شد. نگاهی به همین رقابت های داخلی تحت لوای جام بین المللی، گویای این واقعیت است که در جمع نفرات برتر ۱۰ وزن، رقابت اصلی تنها در وزن ۱۲۵ کیلوگرم برگزار شد. جایی که علاوه بر امیرحسین زارع، دیگر مدعیان اصلی این وزن یعنی امیررضا معصومی، یدالله محبی و امین طاهری نیز وارد میدان شدند. غیر از این وزن در دیگر اوزان با وجود میدانداری نامدارانی چون حسن یزدانی، رضا اطری، مجتبی گولیچ و یونس امامی، رقیب همطرازی در مقابل آنان نبود. در این دوره از مسابقات جام تختی که به واقع یک رقابت داخلی بین تعدادی از ملی پوشان و حریفان آنان برگزار شد نه ستاره و پدیده ای ظهور کرد و نه شاهد برگزاری مسابقات حساس و نفسگیر بین قهرمانان بودیم. شاید بتوان با جرات اذعان کرد چهل و سومین دوره جام جهان پهلوان تختی پس از گذشت این همه سال به لحاظ کمی و کیفی در بدترین و نازل ترین شرایط برگزار شد.
روزگاری تیم ها و کشتی گیران مطرح کشورهای مختلف از روسیه گرفته تا آمریکا، کشورهای تازه استقلال یافته و حتی کره و ژاپن پای در میدان می گذاشتند اما امروزه کار به جایی رسیده که فدراسیون کشتی ما به حضور کشتی گیران عراق و افغانستان دلخوش کرده است. جالب اینکه برخی از به اصطلاح کارشناسان فدراسیونی نیز با تکرار حضور داخلی ها و بی آنکه به غیبت خارجی ها اشاره کرده باشند سطح رقابت ها را قابل قبول و بالا قلمداد می کنند. پرسش این است چرا رییس فدراسیون کشتی که با رفتار و کردار ویژه تلویحا خود را بهترین مدیر تاریخ این رشته معرفی و برای حضور در دور بعدی انتخابات سرودست می شکند طی چهار سال سیطره بر کشتی ایران، ورزش اول مملکت را به جایی رسانده که با وجود جایگاه بالای جهانی حتی یک کشتی گیر یا تیم مطرح خارجی در آن حضور پیدا نمی کند؟ وقتی بارها از ضعف دیپلماسی دبیر در هر دو عرصه داخلی و خارجی سخن به میان آوردیم، عده ای با پیش کشیدن تعمیر خانه کشتی سعی در کم رنگ یا بی اثر کردن آن ضعف ها داشتند اما اکنون و در همین جام تختی مشخص شد کشتی ایران به کسی نیاز دارد که بتواند موقعیت و جایگاه ورزش اول ما را در دنیا ترمیم کند. جای تاسف آنکه گویا دوستان هنوز از این چالش ها درس نگرفته و تلاش دارند برای حضور در تشکیلات جهانی کشتی کسانی را به عنوان کاندیدا معرفی کنند که حتی در داخل کشور نام و نشانی ندارند چه برسد به اینکه بتوانند نظر خارجی ها را جلب کنند.
به هر حال در این دوره از مسابقات جام تختی اگر چه تیم ها و قهرمانان مطرح خارجی شرکت نداشتند اما در عوض تا دل تان بخواهد حاشیه وجود داشت. از معرفی کشتی گیر ۸۶ کیلو گرم عراق به جای ۷۴ کیلوگرم و نفرات افغانی که مشخص نشد با کدام پیشینه خواهان حضور در جام تختی شده بودند گرفته تا ضربه فنی بحث برانگیز امین طاهری و اعتراض فردین معصومی به سرمربی و کادرفنی در خصوص کشتی فرزندش امیررضا معصومی. تحت چنین شرایطی بازهم باید گفت گلی به جمال تماشاگران شهر ارومیه ه کاستی ها را نادیده گرفته و سالن محل برگزاری را پر کردند. آنان با اشتیاق و علاقه مندی تمام و تشویق های بی امان خود آبروداری کرده و سعی داشتند ضعف مدیریت کشتی را به روی مهمانان نیاورند با این وجود کیست که نداند راهی که امروز کشتی ما می رود به ترکستان ختم خواهد شد.