از زمين و زمان و ارنج و غيرو ايراد گرفتند وآقايحيي شد مقصر اصلي !؟
در حاليكه اگرفيلم مسابقه رابازبيني كنيم ،در طول ٩٠دقيقه،بندرت توپ بدست حامد لك لمس شد(بجز پنالتي كه آنهم نظاره گر بود)،در حاليكه دروازه الدحيل بارها تهديد شد و دروازه بان آنها محبور به واكنش شد.
معناي اين حرف چيست؟
وقتي روي خط هجده قدم ،ضرورتي به پريدن شجاع نبود وًگيريم توپ در آن منطقه به مهاجم حريف مي رسيد،با تراكم دفاعي پرسپوليس ،چه كاري از او ساخته بود كه خليل زاده تن به خطاي پنالتي داد؟
و نكته ديگر -اگر آل كثير خودخواهي نمي كرد و پاس گوشه ششقدم را به بشار كه در حالت ايده آل مقابل دروازه ايستاده بود ،پاس مي داد ! آيا امروز اين بحث ها و ايرادات مطرح بود؟
قصد دفاع كوركورانه از يحيي گل محمدي راندارم و معتقدم ايشان همراه باحميد مطهري (كه حقيقتا يك تئوريسن و نابغه در مربيگري است)در استراتژي خود مرتكب اشتباه نشدند و براي اثبات ادعاي خود دلايل فراواني دارم . اما از آنجا كه در هر شكستي دلايلي وجود دارد ،بنظرم علت شكست پرسپوليس رابايد در قواره بازيكنان جستجو كرد .
قواره اي كه علي پروين همواره بر آن تاكيد داشت كه پرسپوليس تيم بزرگي است و هربازيكني نبايد از روز اول در اين تيم به سادگي فيكس شود.
شايد يكي از دلايلي كه علي پروين ، علي پروين شد همين بود كه باج به بازيكن نمي داد و براي پيراهن ارزش قايل بود.
سلطان تا زمانيكه متاثر از فرهنگ قالب برورزش مجبورشدكه او هم همرنگ جماعت وسياسي شود(!)تا نسبت به بازيكنانش نيزمماشات كند , بزرگ مردي تكرار نشدني بود .
بگذريم ! حرفم در مورد علي آقاي پروين نيست، حرفم درمورد عملكرد او در دهه ٦٠-٧٠است كه هنوز بعنوان سالهاي تاريخي از آن ياد مي شود!
در آن دوران ناصر محمدخاني كه با ١٤ گل در بانكملي آقاي گل تهران شده بود وهر تيمي، ولو خارجي ها، آرزوي داشتن چنين بازيكني را داشتند.وقتي به پرسپوليس آمد و در همان بازي اول گل زد ، در بازي دوم نيمكت نشين شد! وقتي دراين باره كه باعث تعجب همه بود،از علي پروين(مربي-بازيكن پرسپوليس) سوال كردند؟ جواب داد؛او بايد بدانددر كدام تيم بازي مي كند ونبايد فكر كند با يك گل بهارشده..!
آري! پروين با چنين تصميمي كاري كرد كه ناصر محمدخاني تبديل شد به مهاجمي تكرار نشدني درفوتبال ايران و قاره كهن كه قدر ومنزلت هرلحظه بازي كردن باپيراهن پرسپوليس را تا به امروز مي داند!
همچنين بود شرايط حضور و بازي كردن بسياري از بازيكنان بزرگ پرسپوليس كه با گذشت چند دهه ،هنوز نام آنها بر سر زبا ن هاست.
آيا در مورد آل كثير و پهلوان و تازه واردهاي پرسپوليس چنين تاريخي تكرار شد؟
اي كاش يحيي با محدوديت هاييكه مي دانم در بكارگيري بازيكن دارد. و يقين دارم نيمكتش خاليست( وتيمي هم كه نيمكت قوي ندارد محكوم به شكست است) در اين مورد كمي علي پرويني و مثل سلطان در دهه٦٠-٧٠ فكر مي كرد.
اينگونه فكر كردن نه تنها بازگشت به گذشته نيست ،بلكه بلحاظ علمي مبتني بر فلسفه و منطق مديريت دانش است.

نویسنده: مجید سعیدی