به گزارش دیوان نیوز، پس از برگزاری جلسات مختلف هیات رئیسه و کمیته فنی فدراسیون والیبال، از "ولادمیر آلِکنو" روسیه‌ای به عنوان اصلی‌ترین گزینه سرمربیگری تیم ملی ایران در المپیک نام برده می‌شود که با توجه به افتخارات زیادش در سطح باشگاهی و ملی، می‌توان او را بهترین گزینه برای هدایت تیم ملی ایران دانست.
از مهم‌ترین عناوین این مربی روس در رده ملی می‌توان به کسب مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ و مدال برنز المپیک ۲۰۰۸ با تیم ملی روسیه اشاره کرد. مدال طلای جام جهانی و لیگ جهانی ۲۰۱۱ با تیم ملی روسیه نیز از دیگر دستاوردهای آلِکنو در رده ملی است. او همچنین در فصل ۲۰۰۸ هدایت باشگاه والیبال زنیت کازان را بر عهده گرفت و تا سال ۲۰۱۴ پنج قهرمانی سوپر لیگ والیبال روسیه را به دست آورد که از موفقیت‌های او در رده باشگاهی به شمار می‌رود. همه این عناوین باعث می‌شود تا بتوان او را بهترین گزینه برای هدایت تیم ملی ایران دانست، اما چندن مسئله درباره جذب این مربی وجود دارد که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌شود.
به عنوان نخستین موضوع می‌توان به دلیل جدایی ایگور کولاکوویچ از تیم ملی ایران اشاره کرد. قطعا اگر المپیک ۲۰۲۰ توکیو طی دو ماه گذشته برگزار شده و فدراسیون والیبال ایران نیز به دلیل فشار مسائل مالی قرارداد خود با ایگور کولاکوویچ را فسخ نمی‌کرد، تیم ملی ایران باید با هدایت او پا به میدان این مسابقات می‌گذاشت، اما فشار مالی به قدری روی فدراسیون ایران زیاد بود که بلافاصله پس از خبر تعویق المپیک می‌توان گفت به صورت یکطرفه قرارداد خود با این مربی مونته نگرویی را فسح کرد.
مسلما با توجه به رزومه آلِکنو، از نظر مبلغ قرارداد باید سقف بالاتری نسبت به قرارداد کولاکوویچ را در نظر گرفت که با توجه به این موضوع، باید دید فدراسیون والیبال ایران چگونه قصد دارد با یک مربی گران قیمت‌تر قراداد جدید امضا کند و آیا بحث تامین منابع مالی به صورت قابل قبولی رخ داده است یا خیر؟
نکته دیگر شعارهای حمایتی فدراسیون و برخی کارشناسان والیبال از مربیان داخلی، در ماه‌های ابتدایی بعد از رفتن کولاکوویچ است. در حالی که پس از رفتن ایگور فدراسیون والیبال ایران طی جلسات مختلف بارها اعلام کرد مربیان ایرانی نیز توانایی هدایت تیم ملی در المپیک را دارند، اکنون قصد آوردن مربی را دارد که نه تنها خودش بلکه به احتمال خیلی زیاد دستیارانش را نیز مربیان غیر ایرانی تشکیل خواهند داد.
با توجه به اینکه آلِکنو مربی نیست که با مربیانی غیر از افراد مورد تایید خودش کار کند، علنا می‌توان گفت بار دیگر مربیان ایرانی باید خارج از گود نشسته و خود را برای سال‌های آینده آماده کنند. با توجه به این تصمیم فدراسیون، اگر قرار بود با دیگر نیمکت تیم ملی والیبال به یک مربی خارجی سپرده شود، چه لزومی داشت که طی جلسات مختلف شعارهای حمایت از مربیان داخلی داده شود؟
مسئله دیگر بازه زمانی است که آلِکنو می‌تواند با تیم ملی ایران همکاری کند. در حال حاضر او هدایت تیم زنیت کازان روسیه را بر عهده دارد و در صورتی که این مساقات ادامه پیدا کد، عملنا تا سه ماه قبل از المپیک آلِکنو نمی‌تواند برای همکاری با تیم ملی ایران وارد تهران شود. مسلما در چنین شرایطی او نمی‌تواند مسابقات داخلی ایران را برای انتخاب نفرات مد نظرش زیر نظر داشته باشد که در این صورت باید دید او چگونه اردوهای آماده سازی تیم ملی ایران برای حضور در المپیک را برگزار خواهد کرد؟
بحث پایانی هم در مورد حضور آلِکنو شرایط سخت اقتصادی کشور است که این روزها رشته‌های مختلف حتی فوتبال را نیز تحت تاثیر قرار داده است. به عنوان مثال، طی هفته‌های گذشته شاهد بودیم که مسئولان تیم فوتبال استقلال تصمیم داشتند آندره‌آ استراماچونی را برای هدایت این تیم برگردانند که با وجود هشتگ‌های حمایتی فراوان از سوی هواداران این تیم هم مسئولان ورزش کشور اجازه بازگشت این مربی ایتالیایی به ایران را صادر نکردند، چرا که حفظ منابع ارزی در کشور را بخاطر شرایط سخت اقتصادی مردم اولویت دانستند.
حالا که قرار است یک مربی روس برای هدایت تیم ملی والیبال ایران وارد کشود شود، باید دید که دلیل این وضعیت یک بام و دو هوا در ورزش کشور چیست و چه کسانی درباره این موضوعات تصمیم گیرنده هستند؟ و اینکه چنین افرادی با چه معیارهایی اولویت بندی کرده‌اند که در والیبال این اتفاق می‌تواند رخ دهد و در رشته‌هایی دیگر امکان پذیر نیست؟
در نهایت، اینکه "ولادمیر آلِکنو" به عنوان یک مربی صاحب سبک و صاحب نام در دنیای والیبال بهترین گزینه جهت هدایت سروقامتان ایران در المپیک پیش رو است برای هیچکس پنهان نیست، اما مسائل فوق در مورد آمدن او به ایران وجود دارد که به نظر می‌رسد مسئولان ورزش کشور باید در رابطه با آن‌ها پاسخگو بوده و شفاف سازی‌های لازمه را انجام دهند.
