دیوان نیوز، مهدی تیموری (سردبیر «دنیای هوادار»)- کشف تازه و بزرگی نیست که بگوییم برای تولید یک فیلم سینمایی تیمی حدودا صد نفره (بعضا بیشتر) که بسیاری از معروف ترینِ آن ها را حتی بسیاری از اهالی سینما هم نمی شناسند از 30 تا 60 روز (باز هم بعضا بیشتر) تمامِ تلاش، تمرکز و همتشان را روی چیزی صرف می کنند که خروجی آن را «ما»ی مخاطب، منتقد، هنرمند و... روی پرده سینما می بینیم و اساسا اگر شخصی در تمامِ این دو ماه صرفا نقش ریختن چای برای عوامل را داشته باشد، همان چای را به موقع به دست عوامل نرساند می تواند سبب بروز حواشی و دعواهای عجیب و غریبی شود (که نمونه های عجیبی از آن در همین سینما دیده و شنیده شده!) که این خود سبب خدشه دار شدن عنصر «همدلی» در گروه و در نتیجه تاثیر منفی ای است که بر روی خروجی نهایی اثر خواهد گذاشت. پس اگر مثلا جایی دیدید که فلان خبرنگار، مدیر فرهنگی و یا هنرمندی خواستار تعیین «خسارت» وارده بر اهالی هنر و فرهنگ شده منظور بازیگران طراز اولی که دستمزدهای میلیاردی و بی حساب کتابی می گیرند و بعضا در بخشی از سودِ فیلم هم سهیم شده و صرفا با یک فیلم بارِ حداقل دو سال زندگی شان را می بندند (!) نیست؛ مقصود عناصر و مهره های دیگری است که به معنای واقعی کلمه در چنین روزهایی «بیشترین ضرر» را می بینند و کمتر کسی نیز جویای حال آنان می شود.

«اکران آنلاین»؛ دوای درد یا مُسَکِن موقت؟

اکران آنلاین فیلم های سینمایی هم از آن دست پدیده هایی است که هم محاسنی دارد و هم معایبی؛ ولی طبعا در شرایط حساس کنونی (!) به ویژه به این دلیل که قانون مهمی چون «کپی رایت» در کشور ما محلی از اعراب ندارد و هیچکس اعم از مخاطب، هنرمند، منتقد، مسئول و... آن را جدی نمی گیرد، بدیهی است که هر فیلمی پیش از آن که رنگِ اینگونه اکران را ببیند، محکوم به یک چیز قطعی است؛ «قاچاق»! و هیچ راهی هم برای آن – تا وقتی قانون سفت و سختی برای کپی رایت وضع نشود – وجود نخواهد داشت؛ چرا که در چنین شرایطی یک ضرر بسیار سنگین و از پیش تعیین شده به فیلمسازان و صنعت سینمای ایران وجود خواهد داشت و ضمن اینکه نباید فراموش کنیم که در آمریکا و سایر نقاط جهان «نتفلیکس» و... به قصد جایگزینی «سالن سینما» و اساسا از بین بردن تجربه لذت «تماشای فیلم به صورت دسته جمعی» نیامده و آن ها نقش مکمل و افزایش درآمدزایی را در کنار سینما ایفا می کنند.

وگرنه کیست که نداند اگر فرهنگ و بستر ِلازم فراهم و چارچوب های مشخصی وجود داشته باشد، این مسئله (اکران آنلاین) می تواند فواید بسیاری همچون «گسترش مخاطبان هنر هفتم نزد عموم»، «سودآوری بیشتر»، «افزایش بازارهای خارجی برای آثار شاخص»، «کاهش سانسور و نظارت های بیهوده»، «معرفی بیشتر و بهتر سینمای ایران در عرصه بین المللی» و مهم تر از همه این ها منتج به تشکیل سیستم درستِ «عرضه و تقاضا» شود که در نتیجه منجر به ایجاد «تعادل» در اقتصاد سینما و حوزه تولید فیلم بشود.

«بازگشایی سینما»ها؛ شما چه فکر می کنید؟

شنیده ها حاکی از آن است که قرار است «عید فطر» سینماها که به علت شیوع گسترده پاندمی «کرونا» تعطیل شده اند، بازگشایی شود و «محمدمهدی طباطبایی نژاد» (معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی) نیز تلویحا آن را تایید کرده ولی آیا صرفا بازگشایی سالن های سینما آن هم در چنین شرایطی کافی است و پتانسیل این را دارد تا خسارت و ضرر بی سابقه ای که به سینما وارد شده را جبران کند؟ مسلما خیر؛ چرا که هم اکنون بسیاری از مردم در اکثر شهرها غالبا تمایل به رعایت «قرنطینه خانگی» دارند (طبق چیزی که در نظرسنجی ها ثبت شده) و جز برای «کارهای ضروری» تمایلی به خروج از منزل ندارند؛ پس تکلیف «سینما» و «سینماگران» چیست؟