محمدرضا ولی‌زاده/ به گزارش دیوان نیوز و به نقل از دنیای هوادار؛ اما در برهه فعلی مجیدی و تیمش نیاز چندانی به ایجاد جریانِ تقدیس و حماسه‌سازی‌های بیشتر از حقیقتِ فعلی‌شان را ندارند، چرا که بی‌تردید آفریدنِ چنین‌‌‌فضایی برای تدوام موفقیت‌های این‌فصل مُهلک است، موقعیتِ نادرست و خطری بزرگ که می‌تواند در اذهان از فرهاد یک‌‌‌مربی و از استقلال یک‌تیمِ بدون‌نقص بسازد و در واقعیت مسیر کامیابیِ آن‌ها در فصلِ آینده را صعب‌العبور کند.
قهرمانی استقلالِ مجیدی ارزشمند و البته سزاوار احترام است، درست به اندازه‌ی دیگر جام‌های آبی‌ها، اما این‌جام برای استقلال و فرهاد صرفاً مهم‌تر از یک‌قهرمانی در لیگ است، چرا که می‌تواند پیام‌آورِ «اتحاد» در فضای هواداری شود و با کسب اعتباری به بهای اعتماد به فرهاد و پروژه‌ای که در این‌فصل به رهبری او برای اصلاح و ساختنِ ساختارها به موفقیت ختم شده تلقی گردد که استمرار آن در سال‌های آتی با اهداف و آرزوهای بزرگ‌تر، نیازمندِ شاخصه‌های اساسی‌تری در همه‌ی ابعاد است، معیارهایی که فراتر از صحبت‌های عوام‌فریبانه‌ای است که امروز در فضای سانتی‌مانتال و تین‌ایجری به سبک آماتوریسم هواداری فوتبالِ‌مان به مجیدی سیره‌عصمت داده و از استقلالِش تیمی بدون‌ایراد ساخته که موفقیت‌های آینده را هم -با صرف‌نظر کردن از تجدیدِ قوا و تقویت ابزار موفقیت تیم- بغایتِ وعده‌ی تکراری کسب ستاره‌سوم و حتی قهرمانی‌های سریالی تضمین می‌‌کند.
اما لیگ بیست‌و‌دوم برای شاگردان مجیدی بمراتب تورنمنتِ دشوارتری است، با حریف‌های با انگیزه‌ای که کیفیتِ بالاتری هم نسبت به این‌فصل ارائه خواهند داد، حال در وهله‌نخست همانندِ همین‌فصل باید هدف تعیین شود، استراتژی این‌فصل کسبِ موفقیت با شیوه نتیجه‌گرایی بود و بی‌شک انتظاراتِ آبی‌ها در لیگِ آتی کامروایی با یک‌تیم ایده‌آل‌گرا خواهد بود، تیمی که چشم‌نواز بازی کند و به اندازه‌ی نتایجِ این‌فصلش هم درخشان باشد، گرچه این‌مهم مستلزمِ مهماتی است، ابزاری که در ایجاد امکاناتِ سخت‌افزاری و تقویتِ تیم تعریف می‌شود و بخشِ عمده‌ی آن به تامینِ مالی از سوی مدیریت باشگاه بازمی‌گردد، موفقیت استقلال در فصلِ بعد می‌تواند در دسترس باشد، بشرطی که همراه با رویا ساختن برای آینده با حقیقتِ امروزش هم روبرو شود.
نویسنده: محمدرضا ولی زاده